“Σπανίως συνιστώ ένα μυθιστόρημα, επειδή τα τελευταία χρόνια σπανίως διαβάζω μυθιστορήματα. Και όποτε πιάνω να διαβάσω ένα από αυτά -συνήθως, έπειτα από την επίμονη προτροπή φίλων που εμπιστεύομαι την κρίση τους- αν δεν με κερδίσει στις πρώτες 50 σελίδες, το αφήνω για μια άλλη ζωή, όπου ο χρόνος θα είναι άπλετος. Αυτό για το οποίο σας μιλώ σήμερα, το ξεκίνησα το πρωί της 27ης Οκτωβρίου και το άφησα τις πρώτες πρωινές ώρες της 29ης, όταν πια το είχα τελειώσει. Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Το απαραίτητο φως» της Ντορίνας Παπαλιού, από τις εκδόσεις «Ικαρος». Η ιστορία αφορά την αναζήτηση της αλήθειας γύρω από έναν χαμένο ζωγραφικό πίνακα και εκτυλίσσεται σε δύο εναλλασσόμενα επίπεδα: την περίοδο της γερμανικής Κατοχής, όταν χάνεται ο πίνακας και το σήμερα, όταν η κληρονόμος του ιδιοκτήτη του πίνακα εμπλέκεται στην αναζήτηση της τύχης του. Το θέμα του μυθιστορήματος είναι η αναζήτηση της αλήθειας, η οποία εν τέλει δεν είναι παρά η αφήγηση που φτιάχνουμε εμείς για τα πράγματα, καθώς κανείς μας δεν μπορεί να είναι παντογνώστης θεός, ώστε να την έχει ολόκληρη – εκτός βέβαια από τον συγγραφέα ενός μυθιστορήματος. Αν πετυχαίνει τον σκοπό της η συγγραφέας του μυθιστορήματος «Το απαραίτητο φως» είναι επειδή η δομή της πλοκής είναι άψογη και, γι’ αυτό, είναι αδύνατο να το αφήσεις. Είναι κρίμα, όμως, που η συγγραφέας του βιβλίου δεν είναι Βρετανή. Γιατί, αν ήταν και το είχε γράψει στα αγγλικά, θα γινόταν μιας πρώτης τάξεως τηλεταινία από το BBC.”
Στέφανος Κασιμάτης, Η Καθημερινή 1/11/2013